Ի վերալ աղուէսին

Ի ՎԵՐԱՅ ԱՂՈԻԷՍԻՆ
Աղուէսն կու գայր ի լեռնէն ի վայր
Եւ գայր, իջնոյր երդիքն ի վայր.
— Ինձ մեծ մեծ հաւ պիտի ու գէր.—
Սիրո՜ւն աղուէս, ագին՝ ծաղի՜կ։

Աղուէսն նստէր քարին անխօս,
— Ուսայ, եղայ մարմնովս պիրոս,
Ինձ կու պիտի կարմիր խօրօս.—
Սիրո՜ւն աղուէս, ագին՝ ծաղի՜կ։

Աղուէսն հագեր լուրջ ու դեղին,
Ի շուրջ կու գայ բոլոր գեղին,
Աչք է դրեր մամկայ եղին.
Սիրո՜ւն աղուէս, ագին՝ ծաղի՜կ։

Աղուէս նստեր վերայ դիզին,
Զագին կռեր վերայ վզին,
Աչք է դրել մամկայ ընկզին.
Սիրո՜ւն աղուէս, ագին՝ ծաղի՜կ։

Աղուէս հագեր քուրքով մուշտակ,
— Ուսայ, եղայ մարմնով հրեշտակ,
Ինձ կու պիտի ժամու շուշտակ.
Սիրո՜ւն աղուէս, ագին՝ ծաղի՜կ։

Աղուես նստեր վերայ դիզին,
Զագին կըռեր վերայ վիզին
Աչք է դրել մամկայ ընկզին
Սիրո՜ւն աղուես, ագին` ծաղիկ

Աղուեսն ասաց վարդապետին.
— Զքեզ տի հանեմ վերայ փայտին,
Անցուցանեմ այն դին գետին:
Սիրո՜ւն աղուես, ագին` ծաղիկ։