[ 265 ]
Մ. ԼԵՐՄՈՆՏՈՎ
ՄԵՌՆՈՂ ԳԼԱԴԻԱՏՈՐԸ
Ցնծում է Հռոմն ահեղադղորդ։ Ու հանդիսավոր Ծափերի ձայնից թնդում է հսկա կրկեսը մոլի։ Եվ ընկած է նա լուռ ու միայնակ, կրծքից
Եվ խարխափում են ծնկները փոշոտ ու
Եվ իզուր է նա պղտոր հայացքով գթություն
Արյունռուշտ արքան և սենատորը նրա շողոքորթ Սովոր են ծափե՛լ հավասարապես թե փառք,
Ի՞նչ փույթ ամբոխին մեռնող մի ստրուկ, մի
Անարգված է նա, որպես խեղկատակ, մոռացված
Հոսում է կրծքից արյունը կարմիր — վայրկյանը
Բայց ահա լուսե մի հիշողություն ուղեղում
Հոսում է ահա Դունայն հայրենի իր հոգու միջից...
[ 266 ]
Եվ տե՛սնում է նա երկիրն հայրենի, իր կյանքը
Տե՛սնում է նրանց, որ թողե՛ց մի օր ռազմի
Տեսնում է հորը՝ դողդոջ ձեռքերը դեպ իրեն
Կանչում է իրեն ձայնով մտերիմ, տխուր,
Տեսնում է սիրած երեխաներին, փոքրերին
Բոլորն էլ իրա դարձին են նայում, ավարին,
Բայց իզուր ահա որպես մի ստրուկ, մի գազան
Մեռնում է նա լուռ, ամբոխին ի տես, շվայտ
Առարկա դարձած մի վայրկենական... Մնա՛ս բարով, Հռո՛մ, մնա՛ս բարով երկիր