(Հատված)
Շուրջըս հաճա՜ր, դաշտերը լի՜ք.
Ո՛չ սար, ո՛չ ծով, ո՛չ ամրոց…
Շնորհակա՜լ եմ, ո՜վ հայրենիք,
Ինձ ամոքեց քո լայն ծոց։
Միջերկրական ծովից անդին,
Հեռուն, պայծառ երկնի տակ,
Ուզում էի հաղթել վըշտին.
Բայց նա տարավ հաղթանակ։
Մաշվում էի տաղտուկ, անձայն՝
Ճակատագրից ես պարտված,
Մեջք ծըռեցի այնտեղ նրան.
Բայց ահա՜ շունչըդ զգացած՝
Գուցե, ես ուժ առնեմ կըրկին
Եվ դիմադրեմ գոռ կըռվին…
Քո՛նն եմ։ Փո՜ւյթ չէ, թե իմ հետքից
Միշտ վազել է նախատինք.
Միշտ գերադաս օտար երկրից՝
Ես երգե՜լ եմ հայրենիք.
Եվ հիմա էլ ես քո գըրկում,
Սըրսով անհա՜գ, լիասե՜ր,
Քե՛զ եմ ահա ես պարգևում
Իմ փայփայած երազներ.
Եվ զգացված՝ ողջունում եմ
Ամենայն ինչ իմ չորս դին…
Ո՛ղջը տեսնում, ճանաչում եմ—
Ահա՛ գետերդ խըստագին,
Որ պատրաստ են կըռվի բռնվել
Փոթորկի հետ անդադար.
Ահա՛ սոճի ճոխ անտառներ,
Նրանց աղմուկն հավասար.
Մըշտախաղա՜ղ շեներ, գյուղեր,
Լայնածավալ ցանք ու վար…
Ահա՛ լեռան լանջին փայլեց
Փոքրիկ տաճար-աստուծո տուն,
Եվ ջինջ հավատ նա ներշնչեց
Հանկարծակի իմ հոգուն.
Եվ հեռո՜ւ են ժըխտում կասկած.
Ինձ ասում է մի սուրբ ձայն—
Մրտի՛ր այնտեղ դու գըլխաբաց,
Տուր քեզ խանդի ու զղջման.
Որքան և ջերմ, սիրուն լինի
Օտար երկիրն ու իր ծով,
Նա մեր ցավին դեղ չի՛ անի,
Ոչ կըցավի մեր ցավով։
Վա՜յր է վըշտի ու հեծության
Անշուք տաճարն քո երկրում.
Ո՜հ, նրա չափ լաց և կական
Դե՛ռ չեն լսած Հըռոմում
Ո՛չ սուրբ Պետրոսն ճոխ, հոյաշեն,
Ո՛չ զոհավայր Քոլիզեն…
Ա՜յստեղ է միշտ ազգըդ սերած
Բերել անհաղթ վի՜շտ, թախի՜ծ,
Որպես սուրբ բեռ— և թեթևցած՝
Անխռով ելել տաճարից։
Մըտի՛ր։ Վըրադ պարզած ձեռքեր,
Իր սուրբ կամքով տեր-փըրկիչ
Շուտ կամոքե սըրտիդ վերքեր
Եվ քո ցավոտ, հիվանդ խիղճ…
Ակա՜նջ դըրի… Ըզգացվեցի՜,
Մանկան նըման… Եվ երկա՜ր,
Ես լիարցունք աղոթեցի,
Մըտած անշուք սուրբ տաճար։
Լալիս էի և աղերսում
Ես արարչին երկնքում,
Որ պարգևե մեղքիս ներում,
Պաշտպան կանգնե ինձ կյանքում,
Որ պահպանե ինձ իր խաչով
Աստվածն համա՜յն խեղճերի՝
Երկիր լեցնող լաց՜, հառաչով,
Աստվածն իմ սուրբ աշխարհի,
Ուր սերունդներ այս սուրբ վայրում
Պետք է խոնար՜հ, ջերմագի՜ն
Երկրպագեն ապագայում
Այս աղքատի՜կ սեղանին…
