Ծովափին նստած է մի մարդ.— այդ դու՞ ես գուցե, իմաստու՛ն

XLI

Ծովափին նստած է մի մարդ.— այդ դո՞ւ ես գուցե,

իմաստո՛ւն․

Նայում է ծովին նա հանդարտ.— այդ դո՞ւ ես գուցե,

իմաստո՛ւն.

Նա զվարթ ժպտում է ծովին, նա սիրում է հոսուն

այդ անհունը—

Բայց ահա հեռանում է անդարձ.— այդ դո՞ւ ես գուցե,

իմաստո՛ւն։