Սև կարիճը լճի ափին տեսավ մի գորտ,
Ասավ. — Ա՜յ գորտ, ճարպիկ լողորդ,
Ա՜ռ ինձ մեջքիդ աղբերաբար,
Ա՜ռ ու լճի էն ափը տար:
Էն ինչ գորտն էր,
Քաջ լողորդն էր,
Շալակն առած սև կարիճին,
Իրեն տվեց կապույտ լճին:
Բայց կարիճը խայթեց գորտին,
Խեղճը ջրում փռվեց լերդին,
Ուշքը գնաց,
Նվաղելով հա՛ կռկռաց.
— Կարի՛ճ...
Դահի՛ճ...
Ես էլ կորա՛ ...
Դու էլ կորար,
Ա՛յ անկամորդ...
Ղորտ... ղորտ... ղո՛րտ...
— Բնությունս է այդպես, ա՜յ գորտ:
Թե չխայթեմ,
Ես կպայթեմ, —
Կարիճն ասաց,
Ինքն էլ խեղդվեց՝ ափ չհասած:
