Քիչ հետո, քայլով քառատրոփ,
Նրա ձին արդեն թռչում էր ետ,
Նա մոտենում էր քառարշավ մեզ,
Եվ երբ մոտեցավ — նա անխռով
235
«Այնտեղ մերոնք են» — ասաց զվարթ,
Շողշող աչքերով նայելով մեզ —
Եվ մենք զգացինք, որ այդ մարդը
Ունի սիրտ անահ ու անչափ մե՛ծ...
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
ԼԻՐԻՔԱԿԱՆ ՇԵՂՈԻՄ (ՉՈՐՐՈՐԴ ԳԼԽԻՑ)
240
. . ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
Եվ ղեկավարը այն հանճարեղ,
Որի հայացքը բոցեղե՛ն էր,
Որին ազգերը ու ցեղերը
Արդեն լեգենդ են դարձրել...
245
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
Հիշում եմ՝ օրը լուսավոր էր,
Երկինքը ջինջ ու անհատակ,
Ծովի պչրանքը ու օրորը,
250
Գարնան թովչանքը խորը, խորը,
Ինչպես երկինքը կապուտակ...
Ծովում ճախրում էր մի ջինջ ապրիլ,
Թնդացող գարնան անհուն հավատ,
Եվ, նստած մի պարզ, փոքրիկ նավակ՝
255
Մենք գնում էինք դեպի Կապրի՛...
Մեր թիավարը մի հաղթանդամ
Իտալացի էր՝ աչքերով սև,
Ուներ հուժկու կուրծք, կարող ուսեր,
Նայվածքը բորբ էր ու հաղթական։—
