Հովվի սրինգը
Հովվի սրինգը
(Ավանդություն)
(Նվեր երաժշտագետ Մուշիկին)
Հովիվը սարին՝
Ոչխարն առաջին՝
Ոչ շուն և ոչ զենք
Չունի նա կշտին։
Եվ ահա եկան
Օրը ցերեկով
Սոված գայլերը՝
Ամբողջ ոհմակով։
Հովիվն ի՞նչ աներ,
Ինչպե՞ս ազատեր
Իր ամբողջ հոտը,
Իրան էլ հետը:
Նա ճարը կտրած՝
Սրինգը հանեց
Եվ աղիողորմ
Մի երգ նվագեց։
Եվ ինչպե՜ս քնքուշ,
Ինչպե՜ս մեղմանուշ,—
Բոլոր գայլերը
Կտրեցին ապուշ…
Եվ լսում էին
Սառած, քարացած,
Սրնգի ձայնից
Թովված ու դյութված։
Բայց ի՞նչ էր երգում
Հովիվն այնպես լո՜ւրջ,
Որպես մի հառա՜չ,
Որպես մի մրմո՜ւնջ։
Նըրա նվագը՝
Զիլ ու քաղցրաձայն՝
Մի աղերսանք էր,
Մի գոչ օգնություն։
Սրինգն ածելիս՝
Նա ձայն էր տալիս
Իր կտրիճներին՝
Զալում շներին.—
Ա, Չամբա՜ր,
Ա, Ղայթա՜ր,
Եկե՜ք, հա՜, եկե՜ք,
Ա՜, Քյասա՜ր,
Ա՜, Բասա՜ր,
Հասե՜ք, հե՜յ, հասե՜ք…
Հանկարծ թնդում է
Յուրթն[1] ամեն տեղից.
Ի՜նչ հարայ-հրո՜ց,
Ի՜նչ ո՜ղբ, ի՜նչ ոռնո՜ց…
Շները թև առած՝
Ինչպե՜ս են թռչում,
Հասնում են հովվին
Մի ակնթարթում…
Այսպես մի հովիվ,
Սրնգի շնորհիվ՝
Փրկում է հոտը,
Իրան էլ հետը
Չար գազաններից՝
Սոված գայլերից…
- ↑ Յութ կամ յուևդ ասվում է սարվորների բնակատեղին