Կանգնած է ահա մետաղե այս մոնումենտը, նայի՛ր.—
Մի մարդ է՝ աչքերը հառած դեպի հեռուները, դեմքին
Նստել է մի խոհ հանճարեղ, կերպարանքը խրոխտ է ու
վե՛հ,—
Բայց ի՜նչ է կյանքում նա արել — անհայտ է այսօր
ամենքին:
Մարդիկ կան այդպես մեր կյանքում։— Քայլում են
հպարտ, ամբոխում
Կանգնում են, որպես մոնումենտ, իսկ թե ի՞նչ են արել —
չգիտես։—
Քո դատարկ գլո՛ւխն է միայն այդ մարդկանց միակ
պատվանդանը․
Հիմարությո՛ւնդ է միայն դարձնում նրանց մոնումենտ։—
1929
