Ես չեմ էլ ձգտում, որ դուք ինձ շոյեք.—
Դուք չե՛ք, որ պիտի սնեք իմ ոգին,—
Կանցնեմ իմ ուղին ես, որպես պոետ,
60
Ձգտելով միայն, որ ժանգ չչոքի
Իմ ոգու վրա և ոչ մի վայրկյան։—
Երգել եմ այստեղ ես խոհ ու պայքար
Եվ խնդությունն եմ երգել իմ ոգու,
Երգել եմ նրա ձգտումն անդադար,
65
Ձգտել եմ երգով, որ մնա տոկուն
Նա թե՛ տխրության, թե՛ հոգսի ժամին,
Ինչպես հնոցի հուրը բորբոքուն,
Ինչպես օվկիանում թնդացող քամին։—
Ես գիտեմ հիմա, որ հարսանիք չի՛
70
Մեր կյանքր այսօր, կամ «թեթև ոստյուն».
Որ փոշի՛ է լոկ այն ոգուն նստում,
Որ կարծում է, թե թեթև կթռչի,
Ինչպես ծիծեռնակ` դեպի կյանքը նոր:—
Ես գիտեմ հիմա` որպիսի՛ գնով,
75
Որպիսի՛ դժվար ջանքերով է մարդ
Կռում իր ոգին, որ նա կարծրանա,
Կոփվի — և ապա պիտանի դառնա
Այս դժվար, այս բարդ պայքարի համար:—
Որ չի՛ վերացել դեռ կյանքից ներկա
80
Եղկությունը` մեր խոհերին նստող,
Եվ փոքրությունը մարդկային դեռ կա,
Եվ ոգո՛ւ, ոգո՛ւ ճորտությունն ստոր
Ես գիտեմ հիմա, որ մարդը հաճախ
Կարող է մղել մարտ բազմաշառաչ,
85
Բայց ոգով կքվել, թեքվել չարաչար
Սիրո, կորստի, կամ հոգսի առաջ —
Թե խոհերը նա այն բազմապիսի,
Որ ընդունում է ուղեղով իր ցուրտ —
