«Է՛յ, գիժ ջահելներ, վառ-վառ ծաղիկներ...» Չոնգուրիս

Հովհաննես Թումանյան

«Հայոց ապաբախտ գըրողը նըստած...»



ՉՈՆԳՈՒՐԻՍ


Քո պատմածներն,— այդ ձայները տրտմության,
Հառաչանքով, հեծեծանքով մշտական
Հուշում են ինձ հին օրերի հիշատակով թախծաբեր։

Է՛յ իմ չոնգուր, երբևիցե երանի

Ուրախ հնչյուն քեզնից լսած լինեի,
Որ իմ վշտոտ սրտի ցավին դարման լիներ, մեղմացներ։


1890-ական թվականներ