Յուր հետ ունի պահած մեր բաղդն ու պարծանք,
Թագն ու թուրը, ոսկիապատ ասպարը,
Թանգարանաց զարդ են դառել և այլ նշանք։
Տե՜ս թե կա մարդ, որ հարցնե ինձ մեկ օր,
Թե ո՞վ է այս թաղած սառըն քարի տակ,
Կամ ո՞ւմ ոսկերք են աստ որդանց կերակուր,
Կամ ո՞ւմ բռնած ունի մահն այլանդակ։
Քեզ մոռացել են բարեկամքդ Լո՛ւսինյան
Չեն ճանաչել և ոչ անունդ կհիշեն,
Չկան այն պարք` քաջամարտիկ զորության,
Որ քո գործդ, քաջությունքդ միտ բերեն։
Երբ որ երբեմն ընկերությամբ ասպետաց,
Դուրս կուգայիր գաղղիացվոց հանդիման,
Ոսկիազարդ փայլմամբ գինուց սուսերաց,
Կդողային լերինք ծագած Կիլիկյան:
Բայց այժըմ ժանգ է պատել քո նիզակին,
Քո պարակիցք լյալ են հավերժ ցանուցիր,
Նոցա անվանք յուրուք շրթունս ո՛չ հիշին,
Ո՛չ ոք գա այց, կամ տապանի քո խնդիր։
Դու ննջել ես քնով հսկա դյուցազնի,
Քո Կյուլիկե հառաչում է քեզ համար,
Բավական է, զարթիր Լևոն՝ մեծազգի,
Այլ մի՛ ննջիր ի գերեզման այս օտար։
Գերեզմանի անդնդախոր տակերեն,
Մեկ ձայն եկավ. իմ ոսկերքըս հալեցան,
Մահ լսվեցավ՝ դամբանական`այն ձայնեն,
Սիրտս հոգիս մարմնույս մեջը սառեցան։
Ես Լևոնն եմ՝ թշվառ արքա` Լուսինյան,
Կյուլիկեցվոց նստա անբաղդ աթոռը,
Վառյալ սիրով ազգի փառաց հայրենյան,
Ոչ կարարի խնայել իմ կյանք և օրը,
Իմ սիրելի ժողովրդյան թշնամին,
Որ միշտ կամեր գայլի նման պատառել,
Ես շատ անգամ իմ սուսերավ ահագին,
Ստիպեցի մեր աշխարհեն ելանել։
Խաղաղություն հաստատեցի այն տեղը,
Ուր որ շփոթ, խռովություն էր բազմած,
Արդարություն նստավ անդորր այն Գահը,
