Վիգեն Մամիկոնյան
լսում են, հայտնում են, որ իրանց օրենքով իրանք նրանց ճորտերն են։
– Ա՛յ հեր օրհնած, ի՜նչ բան ա, հալբաթ մի անգամ ձեր աշխարհքը կգանք, պատիվ կտաք…
1128 թիվ Պարսից Մելիք շահի օրով
Վիգեն հաղթական, քաջալանջ, հուժկու, Սանասարյանց դեն
|
Իրեն լեռներում Աշմուշատ նստած[1], խնջույքի էր նստած Վիգեն իշխանը[2]․ նրա հետ նստած են Աղձնյաց Առյուծ իշխանը, Ծովքի տերը և այլն, և այլն, և այլն։ Եվ քեֆ են անում և ուրախ ծիծաղում, և նրանց զվարթ ծիծաղից հանգստանում է Սասունը։
[3]Եվ ահա գալիս են երկու աշուղներ[4], մինը՝ կույր ալևոր, մյուսը՝ ջահել, սազերն ուսերին, իշխանական խնջույքին։ Լցրին բաժակներն իշխանները և հրամայեցին[5] աշուղներին, որ երգեն։
Աշուղների երգը։
Ի՞նչ երգենք․
– Արաբը եկել, եկել է յաման, հեղեղի նման.
Տիրել է Խլաթ, Արճեշ, Մանազկերտ, Մուշ, Տողատափ,
Հռչակել[6] իրեն հայոց թագավոր.
Արաբն եկել է, մտել է Սասուն։
Քեֆ է անում նստած X֊nւմ,
Արյունից փախած եկել ենք։
[7]Լռեց աշուղը ու ցած դրեց[8] ձեռքից բաժակը փրփրուն[9], ցած դրեց Աղձնյաց Առյուծ իշխանը և նրա, և այլն, և այլն․․․
– Էլ ոչ[10] մի բերան գինի չի տեսնիլ, մինչև մի արաբ կմնա Սասուն։
Թնդացին Սասնի սարերը, շառաչեցին զենքերը[11]։
Երգը որոտաց ռազմի։
- Ռազմի երգը։
– Մի արաբի կտորի համար ինչ է շարժվում Սասունը[12],– ասավ Վիգենը, հետն առավ մի քանի քաջեր ու գնաց։
Նստած ճաշում, հաղթական Միրան ամիրան քեֆ Է անում․ և ահա հեռվից գալիս է մի ձիավոր։
– Տեսեք,– ասում է Միրան ամիրան,– ով է, որ կյանքից կշտացել, գալիս է և այլն։
Գալիս է Վիգենի մարդը։
– Նստիր,– ասում է ամիրան։
– [13]Վիգեն իշխանը ինձ չի ասել նստիր։
– Հապա ի՞նչ է ասել։
– Ասել է՝ գնա, ասա՝ Միրան ամիրա, մենք մեռա՞ծ ենք, որ դու գալիս ես և այլն, և այլն։
– Մեռած չեք, հապա ի՞նչ եք։
Ու լուռ հեռացավ մարդը։
|
|
Նայում են նրան։
Այնտեղ կանգնած են Վիգենն ու Գրգուռը– չեն թողնում արաբն անցնի։
- ↑ [խրախճան]
- ↑ [Մամիկոնյան և]
- ↑ [Եկան]
- ↑ [կույր]
- ↑ [Երգեցեք]
- ↑ [Դարձել է]
- ↑ [Աշմուշատ]
- ↑ [Մռայլվեցավ առյուծ Վիգենը]
- ↑ [մինչև արաբը]
- ↑ [Մի ոք բաժակ գինի չի խմելու]
- ↑ [և պատերազմի պատրաստությունը և ճամփա ընկան]
- ↑ [Դուք]
- ↑ [Իմ տերն]
- ↑ [անցել]
- ↑ [Թշնամին էլ սիրել է նրանց]
- ↑ [Արևի նման հեռու անցյալից/Նայում եմ նրան/ Փայլում են նրանց հիշատակները։/ Եվ սև օրերին հիշելով նրանց/ Լցվում են հույսով մեր սրտերը]