Երբ խոսում են Վըրաստանի
Թըշնամանքից արյունոտ,
Զարմանք է ինձ պատում հայտնի,
Եվ խորին ցավ, և ամոթ։
Ո՞չ ապաքեն գիտեն նըրա
Ոսոխները մինչ անգամ,
Աղ ու հացն է սիրել միշտ նա,
Միշտ աշխարհքին բարեկամ։
Թեև պատած հազար վերքով
Շատ ցավեր է նա տարել,
Բայց խաչակիր իրեն ձեռքով
Դեռ ոճիր չի կատարել։
Եվ իր ձեռքը եթե համառ
Տարածում է հին վըկան,
Ոչ թե դաժան գործի համար,
Այլ դեպ պայծառ ապագան։
Եվ ի՞նչպես չեն տեսնում ոմանք
Նըրա ընթացքն աննըկուն,
Ո՞նց են ասում.— իր բախտի տակ
Նա ընկել է անկանգուն։
Ո՞չ ապաքեն Կովկասն անսաստ
Պատ է կանգնած մինչ երկին,
Որ չըհաղթի բուքը նըրան,
Ինչքան սուրա մոլեգին։
Ո՞չ ապաքեն Պոնտոսը հար
Շունչ է հոսում հով ու զով,
Որ նա հավետ մընա դալար,
Խորշակներից ապահով։
Եվ չե՞ն լըսել դեռ վըրացու
Երգը զըվարթ ու անհոգ,
Ո՛նց է ծաղրում նա մահացու
Ամեն հարված անողոք։
Երբ խոսում են իր անկումից,
Թըշնամանքից արյունոտ,
Զարմանք է ինձ պատում անվերջ,
Եվ խորին ցավ, և ամոթ։
