Տաղ սիրո ձոնված ապագայի պարմանիներին

Աքիլլե՞ս, թե՞ Պյերո Տաղ սիրո ձոնված ապագայի պարմանիներին

Եղիշե Չարենց

Տաղ եկվորներին ողջունելու համար

[ 365 ]

ՏԱՂԵՐ ԵՎ ԽՈՐՀՈՒՐԴՆԵՐ
ՏԱՂ ՍԻՐՈ ՁՈՆՎԱԾ ԱՊԱԳԱՅԻ ՊԱՐՄԱՆԻՆԵՐԻՆ
Ա


Յուրաքանչյուր անգամ, երբ գարունը բացվում է
Եվ նոր կյանք է մտնում նոր մի սերունդ —
Արեգակը թվում է ծնծղա և երկիրը բուրում է
Անկրկնելի բույրով բոլոր պարմանի սրտերում։—

Յուրաքանչյուր անգամ և ամենա՛յն ուրույնությամբ
Յուրաքանչյուր անգամ տարբեր ու առանձին,
Յուրաքանչյուր անգամ անհո՜ւն մի թարմությամբ,
Եվ յուրաքանչյուր անգամ — անծի՛ր․․․

Ո՜վ դու, որ առաջին անգամ իբրև քե՛զ ընծայած

Եվ միայն քե՛զ համար սահմանած մի բարիք —
Ընդունելու ես կույսի խոստումնալից հայացքը
Քո օրերի դժնյա ճանապարհին,—

Որ իբր տոթ ողկույզ՝ ճմլելու ես շրթերը
Եվ գգվանքները դեռ դաշն քո ընկերուհու —

Ահավասի՛կ երգում եմ ես մեղսական քո սերը,
Իբրև հավերժական խորհուրդ...

[ 366 ]

Բ


Մեզ բոլորիս համար սահմանված է վերուստ
Մի քնքշաբույր գարուն անվերադարձ
Երբ յուրաքանչյուր վայրկյանը և՛ գյուտ է, և՛

կորուստ,

Ե՛վ դաշտ է արևանիստ, և՛ խավարով հղի մի

անտառ։—

Եվ դո՛ւ, որ մտնելու ես արևային քո դաշտը՝
Քաղելու վարդեր ու մանուշակներ —
Փա՜ռք քեզ, եթե լինես քո օրերի հետ դաշն
Եվ օրերիդ հանդեպ երկաթյա քղանցք չհագնես...

Եթե երիտասարդ լինես ո՛չ միայն սրտով քո,
Ո՛չ միայն մարմնով և ոգու անգիտությամբ,
Այլև յուրաքանչյուր քայլափոխիդ քո հետքով
Ժամանա՛կը քայլե և ողջունե քո երթը՝

խնդությամբ։—

Որովհետև որքան էչ գարունըդ հուրհուրա

Եվ դափնիներ ցանե ճանապարհիդ անցած —
Պարտավոր ես, ո՜վ երիտասարդ, դու ինքդ նրան
Ոսկեզօծել սիրով անագորույն և ընթացքով

պայծառ․․․

Գ


Ուրեմն քայլի՛ր թեթևաքայլ քո դաշտով գարնանային
Եվ թո՛ղ գարունը քայլե քո հետքերով,

Եվ անվախ դու, ո՜վ երիտասարդ, ապագային նայիր՝
Վայելելով պտուղը ռոշնական քո առաջին սիրո։

[ 367 ]

Եվ վայելելով պտուղը ռոշնական քո առաջին սիրո՝
Կարո՞ղ ես չզգալ դու, որ հետզհետե
Հանձնվում է քեզ կյանքը — և դու

Պարտավոր ես քո հաղթ ուսերից այն գետին

չնետել։—

Որովհետև կամո՛ւրջ է քո սերը և ո՛չ երբեք եզերք,
Եվ վարդերը սիրույդ մարգագետնի խոստումներ են

ունայն —

Եթե սերը հողե ընկերուհուդ չդառնա ցոլքը սեգ
Այն վիթխարի ու վսեմ ադամանդի, որ տալիս է
մեզ կյանք․․․

1933. II 24