Դու չըգիտե՞ս՝ Ինչու եմ ես Անբուժելի Տըխուր էսպես։
— Ինչ ունեի լավ ու պայծառ՝ Ընկա՜ն, հանգա՜ն մի-մի, մի-մի. Օրորանս էլ՝ միակ, որ կար, Արնոտ եղավ ու թըշնամի․․․ Դու չըգիտե՞ս՝
Ինչու եմ ձեզ Քընարիս հետ Գըրկել էսպես... — Մըթնեց հոգուս երկինքն անհուն, Սիրտըս պատեց մեծ շափառուկ.
Մեռա՜ն, կորա՜ն շուրջս ու հեռուն, Քընարս է լոկ մնացել... և դուք...
