Էնտեղ—
Գիտե՛ս, Երևա՛ն,—
Մարդու սիրտը դառնում է դհոլ..․
Թռի՛չք կուզես.
— Կտա՛,
Խենթությո՞ւն.—
— Բո՜լ․․․
էնտեղ
Մարդ
Կարող է թամբել
Իր թռիչքը, որպես ձի մի խելառ։
Էնտեղ
Օրերը
Բոթում են անհամբեր.
Տալիս են,
— Ա՛ռ...
Բայց
էլի
Ցը —
տեսություն․․.
Բայց էլի—
Մնաս բարո՜վ...
Չգիտե՞ս,
Որ
Ճա՛նճն է՛լ է խայթում,
Եթե սիրտը լցված է շաքարով...
Ինչքան էլ տագնապով
էնտեղ
Ինձ քշեն օրերը ոսկի—