Ես տեսա հսկա Տաղանդի մի գործ՝ Անհաշտ Պոնտոսի Ափերն ալեկոծ.
Տեսա ծովափնյա Ժայռերը մեծ-մեծ, Տեսա, հիացա, Ու սիրտս բացվեց. Ու նըրա միջից,
Որպես վանդակից Արծիվը գերի, Մի կարոտալի Հառաչանք թռավ, Ծուխ դարձավ, կորավ
Դեպի ժայռերը Իմ հայրենիքի, Դեպի վայրերը Իմ անցած կյանքի։
