Քրիստոս հարյավ... Ա՜խ, և այս հոծ Մութ-մըռայլից, երանի, Հառներ հոգիս կըրակ ու բոց, Զըվարթ հոգիս երբեմնի։
Եվ, երանի, նույն սաստկությամբ Սիրո կիրքը ևս հառներ, Երկինքս էլի դառնար անամպ, Միտքըս ուժգին սավառներ... — Լո՛ւռ կաց, անմիտ, ի՜նչ ես լալիս
Վըհատ ձայնով ծերության, Դեռ քո ճամփին լույս է տալիս Ճառագայթը վաղորդյան։ Եվ մըռայլից, որ կա իջած Ծանր ու տարտամ քո սըրտին,
Պիտի հառնեն տանջված, խաչված Ցընորքները քո նախկին։