Թումանյանի քառյակներ
Հովհաննես Թումանյան |
«Անց կացա՜ն...» → |
1890Խմբագրել
1916Խմբագրել
1917Խմբագրել
- «Երկու դարի արանքում...»
- «Ծով է իմ վիշտն, անափ ու խոր...»
- «Քանի՜ մահ կա իմ սըրտում...»
- «Կյանքից հարբած անցավոր...»
- «Ե՛տ եկե՜ք...»
- «Հին աշխարհքը ամեն օր...»
- «Զուր եմ փախչում, ինձ խաբում...»
- «Ո՜վ իմանա՝ ո՛ւր ընկանք...»
- «Քանի՜ ձեռքից եմ վառվել...»
- «Ի՜նչքան ցավ եմ տեսել ես...»
- «Երազումըս մի մաքի...»
- «Մընացել է բերդը մեզ...»
- «Հոգիս՝ տանը հաստատվել...»
1918Խմբագրել
1919Խմբագրել
- «Մեռա՜ն, մեռա՜ն... Եվ ահա...»
- «Արևելքի եդեմներին իջավ պայծառ իրիկուն...»
- «Դու մի անհայտ Բանաստեղծ ես, չըտեսնըված մինչ էսօր...»
- «Հե՜յ ագահ մարդ, հե՜յ անգոհ մարդ, միտքըդ երկար, կյանքըդ կարճ...»
- «Ազատ օրը, ազատ սերը, ամեն բարիք իր ձեռքին...»
- «Քուն թե արթուն՝ օրիս շատը երազ եղավ, անցկացավ...»
- «Ո՞ր աշխարհքում ունեմ շատ բան. միտք եմ անում՝ է՞ս, թե էն...»
1920Խմբագրել
1921Խմբագրել
- «Առատ, անհատ՝ Աստծու նըման՝ միշտ տեղալուց հոգնել եմ ես...»
- «Ես շընչում եմ միշտ կենդանի Աստծու շունչը ամենուր...»
- «Արյունալի աղետներով, աղմուկներով ահարկու...»
- «Ամեն անգամ Քո տրվածից երբ մի բան ես Դու տանում...»
- «Հազար տարով, հազար դարով առաջ թե ետ, ի՜նչ կա որ...»
- «Ասի. «Հենց լոկ էս աճյունն է ու անունը, որ ունեմ...»
- «Աստեղային երազների աշխարհքներում լուսակաթ...»
- «Բարձր է հընոց աշխարհքն Հայոց ու Մասիսը երկնադետ...»
- «Ո՜վ անճառ Մին, որ ամենին միացնում ես մի կյանքում...»
- «Աստծու բանտն են տաճարները— աշխարհքներում բովանդակ...»
- «Կյանքըս արի հըրապարակ, ոտքի կոխան ամենքի...»
- «Իմ կընունքին երկինքը՝ ժամ, արևը՝ ջահ սըրբազան...»
- «Ամեն մի սիրտ ցավով լըցվեց մեր դարում...»